wspomnieć jedynie losy mego brata Mariana.<br>Jego załamanie psychiczne postępowało tak niewiarygodnie szybko, że już po dwóch miesiącach, pomimo największych moich wysiłków i starań, stał się cieniem człowieka. Sypialiśmy na jednej pryczy, pod jednym kocem, i żarły nas te same wszy. "&lt;foreign&gt;Eine Laus - dein Tod.&lt;/&gt;" Zdobywałem dla Mariana dodatkowe porcje zupy, oddawałem mu własny chleb, żeby go jak najdłużej utrzymać przy życiu. Korzystając z naszego bliźniaczego podobieństwa, wziąłem na siebie wyznaczoną mu karę chłosty. Od jugosłowiańskich towarzyszy wyżebrałem dla niego ciepłe skarpetki. Starałem się wszelkimi siłami podtrzymać go na duchu, aczkolwiek prosił, żebym się nim nie zajmował, gdyż nie ma po