Zygmunta toczył robak tragiczny. Wwiercił się w nią ukradkiem jak w środek jabłka i poruszał obłym ogonem.<br>Trzeba tylko dodać, iż po kilku dniach wszystko wracało do normy. Na powrót Zygmunt Drzeźniak cichutko przemykał przez klatkę schodową, kłaniał się sąsiadom, a w jego domu królował spokój. I znowu nikt nie zwracał uwagi na jego niespokojny żywot. Tak jakby Drzeźniak w ogóle w tej kamienicy nie mieszkał.<br>* * *<br>Zygmunt wpadał w pajęczynę bezczynności. Pajęczyna rozrastała się w zastraszającym tempie po rozpaczliwych próbach ujarzmienia ciszy, w jakiej pogrążali się lokatorzy i cały podwórkowy świat. Im silniej z nią walczył, tym łatwiej zwyciężała. I choć Drzeźniak