Róża zawsze miała wstrząsającą rację. <br>Ze szczególnym uniesieniem śpiewała "Ich grolle nicht" Schumanna. Słowa: <br> budziły zgrozę - tak nieodwołalnie zapadał ten wyrok. Nie wierzyło się zapewnieniu "ich grolle nicht", dźwięczało raczej jak obietnica zemsty; tym bardziej że zaraza potem wizja: &lt;gap&gt; <br> wizja, zdobyta w dwóch kwintach jak w dwóch podstępnych skokach, dążyła żywiołowo ku jeszcze okropniejszym odkryciom:...)). &lt;page nr=82&gt;<br>Głos drżał w siedmiokrotnym re, prężąc się do trzeciego skoku, do kwinty ostatniej triumfu nad zdradliwym sercem. Ale ten triumf to było wysokie la, na które Róży nie starczyło siły. Zazwyczaj urywała melodię po wyrazie die Schlang - jak gdyby nadto przerażona! i z tą żmiją w