wpływów stylistyki modernistycznej, liryzmu, patosu, przesady retorycznej, co niejednokrotnie zamieniało jego studia w sui generis poematy krytyczne, usiłujące przetworzyć analizowany materiał w etiudy poetyckie, oddające jego bezpośrednie wrażenia i odczucia w najwyższym stanie wewnętrznego napięcia i stężenia. Nie był to najlepszy wzorzec pisarstwa krytycznego, skoro forma niekontrolowana, powstająca spontanicznie i żywiołowo, wikłała myśl w zaciemniające meandry stylistyczne. Brzozowski był więc w wielu charakterystycznych właściwościach swego pisarstwa produktem swojej epoki i wiele jej poglądów podzielał. A więc uwielbienie dla sztuki, traktowanej z najwyższą i odpowiedzialną powagą jako jednej z najgłębszych form świadomości społecznej, zbiorowej i jednostkowej. Miał wielki szacunek i uznanie dla