interpretacji, ale można byłoby dopatrzyć się tutaj refleksji nad projektującą funkcją idei bądź też wielkiego konceptu intelektualnego. Refleksja dotyczy nie tyle słabego styku idei z praktyką (bo takie pojęcie praxis, do jakiego przyzwyczaiło nas to sformułowanie, jest Berentowi chyba obce), ile dotyczy braku kontaktu idei ze wspomnianą już przeze mnie żywiołowo pojętą ludzkością, z owym "morzem człowieczeństwa", w którym być może należałoby szukać probierza prawdy. I w tym punkcie godzę się na skojarzenie z problematyką orwellowską. Dałoby się ono uogólnić jako twierdzenie, że intelektualiści mają skłonność do działania futurologiczno-projektującego. Jest ono cenne, ale to proceder specyficzny, jego wartość jest ograniczona