domierzoną do budynków. Barbara, pisz!<br>- Ja sam stanę na straży - zgodził się Janusz. - Szesnaście dwadzieścia trzy do osi...<br>- Ale patrzeć będziemy musieli, jak kobiety nasze i drobne dzieciątka mrą z głodu - mówił Karolek, zwijając taśmę i zmieniając miejsce. - Siedem czternaście też do osi. Zapasów żadnych nie posiadamy, a już dziś żywności nam brakuje...<br>- Pożywienia - przerwała Barbara. - Pożywienia wam brakuje. Co robisz, mierz od szopy wszystkie trzy po prostej! Potem nie będzie wiadomo, jaki to kąt!<br>- Pożywienia - powtórzył posłusznie Karolek, wracając na poprzednie miejsce. - Zapomniałem, co dalej.<br>- A skąd pomoc przyjdzie - podpowiedziała Barbara, obarczona olbrzymią ilością papieru, zawierającego notatniki inwentaryzacyjne oraz tekst