Wataha w zasadzie powinna mieć miejscownik (i celownik) w formie wataże, ale ponieważ wyrazów charakteryzujących się obocznością h – ż jest mało (por. druh – drużyna), słowo wataha od dawna jest odmieniane tak jak blacha, tzn. watasze (jak musze). Od kilkunastu lat pisownię watasze można już znaleźć w słownikach jako oboczną wobec formy wataże.
Natomiast miejscownik watadze odpowiada starszej i nie używanej już formie mianownika wataga. We współczesnych słownikach watagi nie znajdziemy, formę watadze podawał jeszcze (w haśle wataha) Słownik współczesnego języka polskiego pod red. B. Dunaja w wyd. z 1996 roku. Należałoby sprawdzić, czy z późniejszych wydań jej nie usunięto bądź nie zamieniono na watasze.