Na pytanie, czy jakieś imię „jest dopuszczalne w Polsce”, odpowie jedynie kierownik urzędu stanu cywilnego, do którego zwrócą się rodzice z wnioskiem o nadanie tego imienia ich dziecku. Sprawy nadawania imion reguluje bowiem ustawa Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz.U. 2014 poz. 1741), której przepisy co prawda zezwalają na nadanie imienia obcego, jednak nie precyzują, jak należy to pojęcie („imię obce”) rozumieć.
Gdybym została poproszona (a jako sekretarz Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN często jestem proszona) o opinię na temat imienia Ondrasz, uznałabym, że nic nie stoi na przeszkodzie, by nadać je dziecku. Jest to co prawda obcojęzyczna (słowacka) forma imienia Andrzej, dość rzadko używana nawet w kraju pochodzenia (czyli w Słowacji), jednak zgodna z zasadami polszczyzny.
Pochodzenie tego imienia jest takie jak pochodzenie imienia Andrzej: „Imię męskie pochodzenia greckiego, w którym miało formę Andréas będącą zdrobnieniem złożonych imion męskich, takich jak Andróbulos, Androgénes, Androkrátes, Andromedes, Andronikos, a więc zawierających wyraz anēr (D. andrós) ‘człowiek, mężczyzna’ w części pierwszej. Wyprowadza się je także wprost z greckich słów andreīos ‘męski, mężny, dzielny, odważny’ oraz anēr (D. andrós)” (źródło: J. Grzenia, Słownik imion, Warszawa, PWN, 2002, s. 51).