Chodzi tu o dobór końcówki dopełniacza rzeczowników męskich nieżywotnych, a jest to problem gramatyczny wyjątkowo skomplikowany. Wiadomo, że końcówkę -u przybierają m.in. rzeczowniki pochodzenia obcego, a także mające znaczenie materialne. Zasada ta sprawdza się zwykle w odniesieniu do nazw pierwiastków, z tym że rodzime nazwy rodzaju męskiego mogą mieć końcówkę -a, np. wapnia, węgla.

Chwiejność w odmianie pojawia się w przypadku nazw pierwiastków pochodzących od nazwisk (które zawsze mają -a, jeśli odmieniają się jak rzeczowniki), np. einsteina, nobla, mendelewa. Skoro jednak inne nazwy pierwiastków, nawet pochodzące od nazw osobowych, jak np. ferm, przyjmują końcówkę -u, byłbym za uznaniem jej za wzorcową. Opowiadam się tym samym za użyciem dopełniaczowych form noblu, berkelu, jednak te z alternatywną końcówką nie powinny być uznawane za błędne, najlepiej uznać je za poboczne warianty.