Jak powinno się poprawnie nazywać amatora tabaki, człowieka często zażywającego tabakę, spierano się na Ogólnopolskim Forum Tabaczanym. Użytkownicy wymieniali nazwy tabakier, tabacznik i tabaczarz, za którym to jednoznacznie opowiedział się moderator, posługując się w dodatku argumentem, że „nie mówimy fajkownik, a fajczarz”. Niesłusznie, bo i tabaczarza, i tabacznika notuje z kwalifikatorem „daw.’’ Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego. Tabakier to chyba środowiskowy neologizm. Można by też wskazać innego amatora (miłośnika!) używek – papierośnika (w SJPD umieszczony jako „rzadki”, ale występuje i współcześnie, zob. np. Agresywny papierośnik w Wieściach Podwarszawskich).
Po kaszubsku 'człowiek zażywający tabakę' to wyłącznie tobacznik. Ponieważ zażywanie tabaki jest na Pomorzu istotną składową kultury (dowodem przysłowia: „Chto nie tobaczi, ten nic nie znaczi”, „Jakbë nie bëło tobaczi, żëcé bë nie miało smaczi”, „Tobacznik sprzedô ostatną kaczka za tobaczka”), nic dziwnego, że i w polszczyźnie pomorskiej (także w wymienionej przez Pana książce) pojawił się tabacznik. Uważam, że słowu temu należy się współcześnie status regionalizmu.
Nie dziwmy się, że współwystępują w języku polskim co najmniej dwa wyrazy o tym samym znaczeniu, mające ten sam rdzeń, lecz inaczej zbudowane. Często te różnice uwarunkowane są regionalnie. Możemy tu wymienić cielę i cielaka, sznurówkę i sznurowadło, wózkownię i wózkarnię oraz właśnie omówionych tabaczarza i tabacznika.
Gdybym był Kaszubą (Kaszubem), wypadałoby mi te wywody zakończyć rytualnym „Chcemë le so zażëc!”.