Przedstawiony w pytaniu zapis byłby zapewne dopuszczalny, gdyby zamysłem autora było to, aby forma zapisu tekstu uwypuklała chaos i natłok myśli narratora i czyniła z narracji coś w stylu strumienia świadomości. Nie można jednak ukryć, że lektura takiego tekstu jest trudna i nie nadaje się dla każdego czytelnika. W bardziej tradycyjnych rozwiązaniach – mających na celu jak największe uprzystępnienie tekstu – stosuje się środki edytorskie, które jednoznacznie wskazują czytelnikowi, co jest narracją, co wypowiedzią bohatera, a co z kolei przytoczeniem wypowiedzi kogoś innego, por. np.

Starsza pani znowu krzyczy, żebym stąd poszła: – Nie słyszysz, odejdź!

Ale, mówi, skoro jestem jej wnuczką – wsuwa szpilkę w kok – może zrobić dla mnie wyjątek. Może nauczyć mnie paru rzeczy. Ale tylko jeśli naprawdę tego chcę. Po raz kolejny wyciąga rękę. – Chcę – odpowiadam.

Grajek nalega, żebym zatańczyła. – Na co czekasz, mała. Zatańcz dla biednego Milána. – Gryfem wskazuje na zdjęcie między strunami.