Celinowski czy Celine’owski?
jak powinienem pisać przymiotnik od nazwiska Celine? Wymawia się [selinowski], ale taki zapis jednak wyglądałby dziwnie. Stosuję formę celinowski, czy to poprawne rozwiązanie? Najłatwiej by było unikać tej formy, ale niestety się nie da w tym przypadku.
Z wyrazami szacunku
15.11.2006
15.11.2006
Szanowni Państwo,jak powinienem pisać przymiotnik od nazwiska Celine? Wymawia się [selinowski], ale taki zapis jednak wyglądałby dziwnie. Stosuję formę celinowski, czy to poprawne rozwiązanie? Najłatwiej by było unikać tej formy, ale niestety się nie da w tym przypadku.
Z wyrazami szacunku
Chodzi tu o zapis przyrostków w wyrazach pochodzących od nazw własnych kończących się na -e nie wymawiane. W tym wypadku chodzi o to, czy pisać Celinowski (celinowski), czy Celine’owski (celine’owski).
Nie mamy reguły ortograficznej, która by rozwiązywała ten problem jednoznacznie. W związku z tym możemy: 1) poszukać analogii ortograficznej, 2) odwołać się do zwyczaju językowego.
Podobną zasadę zapisu łatwo odnaleźć, jest nią reguła zapisu końcówek fleksyjnych po nazwach tego typu, zgodnie z którą końcówkę dodajemy po apostrofie (Celine’a, Celine’owi itd.). W związku z tym moglibyśmy pisać Celine’owski.
W praktyce językowej przeważają zapisy bez apostrofu, np. logika boolowska (od Boole [bul]), poezja Baudelairowska (od Baudelaire [bodler]).
Oznacza to, że możliwości mamy dwie. Moim zdaniem najlepsze byłoby stosowanie zasady zapisu końcówek fleksyjnych również w odniesieniu do przyrostków, a w takim razie zapisy Celine’owski, Baudelaire’owski uznałbym za wzorcowe.
Nie mamy reguły ortograficznej, która by rozwiązywała ten problem jednoznacznie. W związku z tym możemy: 1) poszukać analogii ortograficznej, 2) odwołać się do zwyczaju językowego.
Podobną zasadę zapisu łatwo odnaleźć, jest nią reguła zapisu końcówek fleksyjnych po nazwach tego typu, zgodnie z którą końcówkę dodajemy po apostrofie (Celine’a, Celine’owi itd.). W związku z tym moglibyśmy pisać Celine’owski.
W praktyce językowej przeważają zapisy bez apostrofu, np. logika boolowska (od Boole [bul]), poezja Baudelairowska (od Baudelaire [bodler]).
Oznacza to, że możliwości mamy dwie. Moim zdaniem najlepsze byłoby stosowanie zasady zapisu końcówek fleksyjnych również w odniesieniu do przyrostków, a w takim razie zapisy Celine’owski, Baudelaire’owski uznałbym za wzorcowe.
Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski