Człowiek – osoba dorosła?
Nie słyszałem nigdy, żeby jak ktoś mówił o człowieku, miał na myśli jedynie „osobę dorosłą”. Człowiek wydaje się pojęciem uniwersalnym, odnoszącym się do wszystkich istot ludzkich – zarówno dzieci (nawet dzieci nienarodzonych), dorosłych, jak i osób w podeszłym wieku.
Czy mógłbym prosić o wyjaśnienie tej kwestii? Dziękuję.
30.05.2016
30.05.2016
Od dłuższego czasu nurtuje mnie to, dlaczego jako jedno ze znaczeń słowa człowiek w SJP PWN podane jest ‘osoba dorosła’. Nie słyszałem nigdy, żeby jak ktoś mówił o człowieku, miał na myśli jedynie „osobę dorosłą”. Człowiek wydaje się pojęciem uniwersalnym, odnoszącym się do wszystkich istot ludzkich – zarówno dzieci (nawet dzieci nienarodzonych), dorosłych, jak i osób w podeszłym wieku.
Czy mógłbym prosić o wyjaśnienie tej kwestii? Dziękuję.
Jak Pan słusznie zauważył, ‘osoba dorosła’ jest jednym ze znaczeń słowa człowiek, nie jest jednak jedynym. Jako pierwsze SJP PWN podaje to, które Pan uważa (i słusznie) za najwłaściwsze – ‘każda osoba’ (słownik definiuje je następująco: ‘istota żywa wyróżniająca się najwyższym stopniem rozwoju psychiki i życia społecznego’).
Znaczenie (podane w SJP jako trzecie) ‘osoba dorosła’ jest współcześnie bardzo przestarzałe. Notuje je też Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, z następującymi przykładami użycia: „W Karolu zbudziła się duma młodzieńca, w którym mimo zupełnej dojrzałości duchowej, świat nie chce widzieć człowieka”, „Dzieckiem straciłem go z oczu; człowiekiem ujrzałem na powrót”.
Znaczenie (podane w SJP jako trzecie) ‘osoba dorosła’ jest współcześnie bardzo przestarzałe. Notuje je też Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, z następującymi przykładami użycia: „W Karolu zbudziła się duma młodzieńca, w którym mimo zupełnej dojrzałości duchowej, świat nie chce widzieć człowieka”, „Dzieckiem straciłem go z oczu; człowiekiem ujrzałem na powrót”.
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski
