Podczas opracowywania publikacji przyjmuje się zwykle zasadę, że należy poprawić oczywiste błędy. Gdyby więc w jakimś cytowanym tekście wystąpił np. błąd ortograficzny, należy go skorygować. Jeśli nie chcemy lub nie możemy dokonać poprawki, po formie błędnej powinniśmy dopisać: (!) lub (sic!) – co znaczy ‘tak jest w oryginale’.
Sprawa jest skomplikowana, bo wiele zależy od funkcji tekstu, np. forma niezgodna z normą może być zastosowana umyślnie w tekście artystycznym, a w związku z tym nie mamy prawa nanosić korekty. W publikacjach prawnych, jak sądzę, należy odpowiednią poprawkę nanieść, ale i tu wskazana jest ostrożność. Dobrze wiadomo, że nawet niepozorny przecinek może zmienić sens zdania. Z lektury gazet przypominam sobie, że już co najmniej kilka razy pojawiał się problem interpretacji aktów prawnych spowodowany specyficzną interpunkcją.
Ze względu na szczególną funkcję tekstów prawnych najlepiej będzie po nie zmienionym cytacie dać informację nawiasową typu „interpunkcja jak w oryginale”, „forma zgodna z oryginałem” itp. (ewentualnie umieścić to samo w przypisie).