Tak. Przymiotnik dzierżawczy wywiedziony z nazwiska de Mello brzmi: czyj? Demellowski (stąd wielka litera, np. piękne Demellowskie słowa „Co za pożytek z oczu, gdy serce jest ślepe?”, ale jaki? demellowski, np. demellowski język). Adiectivum musi być zrostem (de- + mell- owski), nie ma innego wyjścia (wykluczona jest pisownia de mellowski).

W pytaniu chodzi z pewnością o Anthony’ego de Mello, niezwykle popularnego autora książek z dziedziny duchowości, hinduskiego jezuitę, mistyka, „chrześcijanina Wschodu”, zmarłego w 1987 roku.

Potwierdzenie mojego stanowiska co do zapisu Demellowski znajduję w wypowiedzi:

(…) spróbowałem medytacji zgodnie z radami de Mello, które zawarł w książce „Sadhana. Ścieżka do Pana Boga”. Po pewnym czasie – odpowiednio oddychając – zacząłem spontanicznie recytować Credo. Zabrzmiało ono w jakiś nowy, radosny sposób. Czyli taka rzecz jest możliwa nawet w tym podejrzanym „sosie demellowskim” (z wypowiedzi Stanisława Obirka, jezuity, historyka, filozofa kultury, tłumacza de Mello).