Derywaty (eponimy, w tym struktury na -izm) zapisuje się na gruncie polszczyzny z pominięciem znaków diakrytycznych występujących w nomen proprium, bierze się pod uwagę wymowę, a nie grafię, stąd niekiedy litera w zamiast v, i rezygnuje z geminat. Przykładem mogą być wyrazy pasteryzacja (od: Louis Pasteur), bajronizm (od: George Gordon Byron), tyndalizacja (od: John Tyndall), pitawal (od: François Gayot de Pitaval), lenonki (od: John Lennon), gilotyna (od: Joseph Ignace Guillotin), dagerotyp (od: Jacques Daguerre), beszamel (od: Loius de Béchamel) czy amper (od: André Marie Ampère). Napiszemy więc również erdoganizm, mając na myśli całokształt spraw związanych ze sprawowaniem władzy przez Recepa Tayyipa Erdoğana, od 2014 roku prezydenta Turcji, jakże odmiennym od stylu rządzenia przez Kemala Atatürka.
PS Warto dodać, że litery ğ (tzw. yumuşak g ‘miękkie g’) po poprzedzającej ją samogłosce o właściwie się nie wymawia. Za to owo o staje się dłuższe. Dlatego poprawnie nazwisko Erdoğan należy artykułować jako [erdo:an] (z przedłużonym o), a nie: [erdogan]. Może więc derywat utworzony od nazwiska Erdoğan – w myśl tego, co napisałem wyżej (że bierze się pod uwagę wymowę) – powinien brzmieć (i być zapisywany) erdoanizm? Znikłby wówczas problem pisowniowy: ğ czy g?