Niestety, polszczyzna nigdy nie miała i nie ma wyrazu, który by nazywał „stare wydania krzyżówek, pamiątki z turniejów szaradziarskich, rzeczy związane z działalnością klubów szaradziarskich itp.”. Od apelatywów nie tworzy się derywatów z sufiksem -iana na wzór cracoviana, varsaviana, balzakiana, kochanoviana, mickiewicziana, sienkiewicziana, szopeniana, napoleoniana (wyjątkowo kopernikana).
Jak widać, formą podstawową musi być nazwa miejscowa (w dodatku latynizm) lub nazwisko (Balzak, Kochanowski, Mickiewicz, Sienkiewicz, Szopen, Napoleon, Kopernik). Zresztą wszelkie ewentualne twory na -ina, które by się dało wywieść ze słowa szarada (fr. charade), są nieudane (szaradiana, szaradziana, szaradziariana, szaradziarsiana, szaradzistyka).
Krzysztof Oleszczyk, autor książki „Szarada”, również uważa, że oficjalnie takiego słowa nie ma. Sam używa wymyślonego przez siebie określenia szaradalia.