Rzeczownik dziecię łączy się – jak w powyższym przykładzie – z liczebnikami zbiorowymi (dwoje, troje, czworo, pięcioro itd.). Składnia liczebników zbiorowych jest nieco inna niż składnia liczebników głównych. Jeśli liczebnik występuje w mianowniku (dwoje), dopełniaczu (dwojga), bierniku (dwoje) i narzędniku (dwojgiem), to rzeczownik przybiera postać dopełniacza (dzieciąt) – mamy tu związek rządu. Jeśli zaś liczebnik występuje w celowniku (dwojgu) i miejscowniku ((o) dwojgu), to rzeczownik wchodzi z nim w związek zgody, a zatem ma formę tego samego przypadka (czyli celownika lub miejscownika: dzieciętom, dzieciętach).
A zatem odmiana całego wyrażenia jest następująca:
(M.) Dwoje dzieciąt przyszło do domu.
Nie ma (D.) dwojga dzieciąt.
Dziękuję (C.) dwojgu dzieciętom.
Widzę (B.) dwoje dzieciąt.
Idę z (N.) dwojgiem dzieciąt.
Rozmawiam o (Ms.) dwojgu dzieciętach.

Należy pamiętać o tym, że jeśli rzeczownik dziecko (lub inny, który wymaga obecności liczebnika zbiorowego) występuje bez liczebnika, to w mianowniku, bierniku i narzędniku liczby mnogiej przybiera formy właściwe tym przypadkom: M. dziecięta, B. dziecięta, N. dzieciętami.