Imię żeńskie Kazimiera zostało utworzone na podstawie męskiego Kazimierz, co było częstą, prostą (wystarczy wprowadzić końcówki fleksyjne odmiany żeńskiej, jak np. skór-a, kar-a) i dawną praktyką wzbogacania pierwotnie dość ubogiego zestawu imion żeńskich, por. np. Mirosław → Mirosława; Sławomir → Sławomira, Bronisława, Władysława, Boguchwała, Bogumiła; potem i Bonifacja, Aleksandra, Franciszka, Romana, Adriana, Arnolda, Gabriela, Fryderyka itp. itd. Trzeba tu wspomnieć, że takie jak Kazimir = Kazimierz, dostojne słowiańskie imiona męskie nosili ludzie wyróżnieni w społecznej hierarchii, np. książęta, królowie (Miecisław = Mieszko; Włodzimierz, Bolesław; Kazimir/Kazimierz, Władysław, Spycimir = Spytek itp.). Przyjęcie chrześcijaństwa otwarło polską kulturę na imiona chrześcijańskie (np. Lambert syn Mieszka I, Konrad Mazowiecki, Henryk = Jędrzych I Brodaty), przyniosło także liczne żeńskie imiona biblijne, starożytne i imiona świętych zachodniego Chrześcijaństwa (Anna, Maria, Elżbieta, Judyta, Urszula, Beata itd.). Dodajmy jeszcze, że takiej „nobilitacji” doczekały się imiona kilku słowiańskich świętych, np. Wojciech i Kazimierz. Według ustaleń badaczy imię żeńskie Kazimiera pojawia się (niezbyt często) w źródłach pisanych dopiero z końcem XVII wieku, co – jak Pani słusznie zakłada – ma ścisły związek z przyjazdem do Polski królowej Marii Kazimiery d’Arquien, żony króla Jana III Sobieskiego (Marysieńki). Popularne staje się dopiero w XIX wieku, w związku z patriotyczną modą na imiona staropolskie. 

Dołączam serdecznie pozdrowienia od Kazimierza dla Kazimiery!