Interpunkcja wyrażeń przyimkowych typu do diabła czy do licha nie jest jednolita. Jeśli są poprzedzone pojedynczym zaimkiem bądź partykułą, to wówczas te elementy raz bywają oddzielone przecinkiem od omawianych tu wyrażeń, a innym razem nie, por. np.

Co do licha!

Co, do licha?

Tam do licha, to nasz wist przepadł na dziś.

Tam, do licha!

Można domniemywać, że interpunkcja jest powiązana z intonacją całego takiego wypowiedzenia. W wypowiedzi ustnej przecinkowi odpowiada zazwyczaj przestanek oddechowy.

Jeśli natomiast omawiane tu zwroty wyrażające gniew czy zniecierpliwienie i stanowią wtrącenie w obrębie wypowiedzenia, wydziela się je przecinkami z obu stron, por. np.

Więc o co, do licha, walczyliśmy?

Co, do licha, z tą pocztą.

Po co, do licha, nosi pan przy sobie miecz?

Co, do licha, zrobić z tymi rękami?

Co, do diabła, on ma na myśli?

O co, do diabła, w tym wszystkim chodzi?

Co, do diabła, jest z wami nie tak, ludzie?