Jest to kolejny przykład nazwy własnej, której raczej nie odmieniamy w mowie, a którą łatwo możemy odmieniać w piśmie, jest tak np. z imieniem François (co ciekawe: inaczej jest z żeńskimi imionami typu Mariah, Sarah).
Problem wynika oczywiście z różnicy między pisownią a wymową. Imiona męskie zakończone na -a w polszczyźnie odmieniamy w liczbie pojedynczej według wzorca żeńskiego (jak np. Maja), imiona zakończone na spółgłoski natomiast tak jak męskoosobowe rzeczowniki pospolite (np. mnich, w tym wypadku warto też uwzględnić analogię do rodzimych imion męskich, np. Stach).
Zasadniczo przyjmuje się, że jeśli dla jakiegoś wyrazu możemy ustalić wzorzec odmiany, powinniśmy go odmieniać. Wobec tego za wzorcowe należałoby uznać odmienianie tego imienia. Mamy też analogię do nieznacznie różniącego się imienia brytyjskiego filozofa Isaiaha Berlina, które występuje w polskich tekstach pisanych prawie wyłącznie w formie odmienianej.
Co prawda, konieczność stosowania dwóch wzorców fleksyjnych jest pewnym argumentem na rzecz nieodmienności, lecz można ją dopuścić co najwyżej na prawach pobocznego wariantu.