Ogólne zasady słowotwórstwa imion podałem niżej w artykule „Imiona i formy pochodne od nich”, w nim też objaśniłem zasadność stosowania terminu „zgrubienie” w odniesieniu do imion.
Nie jest jasne, co by miało znaczyć i przynieść „jednoznaczne wyjaśnienie” tej kwestii. Wyjaśnić tę kwestię jednoznacznie można by prawdopodobnie tylko przez podanie zamkniętej listy form pochodnych od imion metrykalnych. Sądzę, że nie jest to ani możliwe, ani nawet potrzebne. Przyczyny są dwie:
1) Nie da się wymienić wszystkich stosowanych form pochodnych danego imienia. Osoby noszące imię Izabela, spotykane u nas też w formie Izabella, bywają nazywane za pomocą imion pochodnych: Iza, Izia, Izabelka, Izunia, Izusia, Bela, Belunia. Każdą z wymienionych form usłyszałem co najmniej raz, nie znaczy to jednak, że inne nie bywają używane. Łatwo można sobie wyobrazić zdrobnienia Izeńka, Izuśka, a nawet Belka, Belusia, Beluśka czy Izuchna.
2) Ludzie często mają potrzebę stosowania oryginalnych nazw w stosunku do bliskich. W związku z tym tworzą niekiedy bardzo wyszukane zdrobnienia. Mamy tu do czynienia z twórczością językową, której nie powinniśmy ograniczać. Polszczyzna bowiem charakteryzuje się wielkim potencjałem słowotwórczym, co w tworzeniu form imion znajduje imponujący wyraz.