Z nazwiskiem Sidorowicz, a także Sidorkiewicz, Sidor, Sidorczuk, Sidorowski jest kłopot, jeśli chodzi o artykulację. Sami nosiciele owych personaliów wolą wymowę z twardą cząstką s-i i denerwują się, gdy słyszą nagłosowe, miękkie [śi]. Podpierają się wtedy argumentem, że Sidorowicz, Sidorkiewicz, Sidor, Sidorczuk są nazwiskami niepolskimi, lecz wschodniosłowiańskimi, a tam wymawia się twardo [s-idorowič], [s-idork’ewič], [s-idor], [s-idorčuk]. No dobrze, ale już nazwisko Sidorowski można by artykułować z miękkim śi – [śidorofski], czyż nie? Pamiętamy z Rejsu Marka Piwowskiego, że Jan Himilsbach grający niejakiego Sidorowskiego przedstawił się właśnie jako [śidorofski], lecz Irena Iżykowska, jego żona Sidorowska, jako [s-idorofska]… Generalnie w wyrazach pospolitych rdzennie polskich połączenie si- oznacza głoskę [ś], np. sieć, siano, siatka, dotyczy to również nazwisk typu Sitnik, Siudak, Sidło artykułowanych [śitńik], [śiudak], [śidu̯o]. W tym wypadku żadnych trudności nie ma. Twardo [s-i] artykułuje się jedynie zapożyczenia typu sinus, sial, signatum, signum (tempore), sigma, sidur, sic!, sinolog, sine qua non, Sidney, Sinatra, Sindbad Żeglarz. Niewykluczone, że również to oddziałuje na takie, a nie inne wymawianie przez niektórych użytkowników polszczyzny (tzn. z twardym [s-i]) nazwisk Sidorowicz, Sidorkiewicz, Sidor, Sidorczuk Niełatwo o jednoznaczne stanowisko normatywne w tej sprawie, trzeba chyba uznać za dopuszczalną i artykulację twardą, i miękką.