Zgodnie z obowiązującymi nas wydawnictwami poprawnościowymi (np. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego, Nowy słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego) w użyciu są obie formy wołacza: Jezu Chryste i Jezusie Chrystusie. W najnowszych przekładach Pisma Świętego (np. w Biblii Tysiąclecia, w przekładzie ekumenicznym NT) występuje tylko ta druga forma: Jezusie Chrystusie. Natomiast wołacz Jezu Chryste występował w staropolskich przekładach Biblii, zachował się w pieśniach religijnych (np. „Jezu Chryste, Panie miły…”) i funkcjonuje w polszczyźnie ogólnej. Jest nacechowany stylistycznie. Oboczności staropolskich form fleksyjnych wynikały z różnych sposobów asymilacji wyrazów obcych o zakończeniu -us, stąd np. Chryst, Chrysta, Chryste || Chrystus, Chrystusa, Chrystusie.