W przywołanej w pytaniu nazwie własnej osobowej mamy głoski (a w systemie językowym fonemy), których brak w polskim systemie fonetyczno-fonologicznym. W szczególności ważna jest tu głoska wygłosowa, ona bowiem decyduje o wpisaniu tego typu nazwy do takiego, a nie innego wzorca deklinacyjnego. W oryginale jest to szwa [ǝ], czyli samogłoska średnio centralna. W wymowie rodzinnych użytkowników polszczyzny każda taka obca głoska poddawana jest procesowi adaptacyjnemu, polegającemu na zamianie elementu obcego na element najbardziej podobny w systemie języka polskiego, np. angielski wyraz [bɒbsleɪ] (ortograficznie: bobsleigh) w polszczyźnie jest wymawiany [bopslej] (ortograficznie: bobslej).
Podobna rzecz – czy tego chcemy, czy nie – wydarzyła się w wypadku niemieckiego nazwiska Knizia. Wyraz ten jest wymawiany w polszczyźnie jako [knycja]. Taka wymowa wygłosu sprawia, że przyjmuje on wzór odmiany żeńskich rzeczowników miękkotematowych (np. niania, szyja). Potwierdzenie tego znajdujemy w uzusie, por. np.
„Pojedynek” to nowa wersja klasycznej gry autorstwa Reinera Knizii. (dopełniacz)
Gry Reinera Knizii są często krytykowane za pretekstową fabułę i słabo zarysowany nastrój rozgrywki. (dopełniacz)
Dwa lata temu jury przyznało nagrodę Reinerowi Knizii. (celownik)
Poświęcono go Reinerowi Knizii, autorowi „Blue Moon” i „Eufrat”. (celownik)
Spotkanie z Reinerem Knizią. (narzędnik)
Gra została stworzona we współpracy z wielokrotnie nagradzanym projektantem Reinerem Knizią. (narzędnik)
Czegokolwiek by nie powiedzieć o Reinerze Knizii, to z całą pewnością jest on autorem płodnym. (miejscownik)
Mowa oczywiście o doktorze Reinerze Knizii, żywej legendzie rynku gier, autorze m.in. takich pozycji jak: „Eufrat i Tygrys” czy „Władca Pierścieni”. (miejscownik)