Użycie zaimków osobowych (ty, ci itd., wy, wami itd.) i dzierżawczych (twój, twoim itd., wasz, waszą itd.), odnoszących się do adresata wypowiedzi o funkcji artystycznej, nie jest skodyfikowane. Autor wiersza czy piosenki może więc zastosować zarówno wielką, jak i małą literę (mała występuje częściej).
Jeśli prześledzimy wiersze, których adresatem był ktoś realnie istniejący (komu na przykład wiersz był dedykowany), to zauważymy, że poeci nazywali go za pomocą bądź małej, bądź wielkiej litery zaimka. Na przykład Adam Mickiewicz w wierszu Do M*** napisał: „Na każdym miejscu i o każdej dobie,/ Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,/ Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie (…)”. Cyprian Norwid zaś w wierszu Trzy strofki: „Nie bluźń, żem zranił Cię lub jeszcze ranię,/ Bom Ci ustąpił na mil sześć tysięcy (…)”. A Maria Pawlikowska-Jasnorzewska w wierszu Pocałunki napisała: „Nie widziałam cię już od miesiąca (…)”. Współczesna poetka Zofia Beszczyńska: „chcę ci powiedzieć jak bardzo cię kocham/ stoję po twojej stronie z toporkiem w ręku/ bronię wejścia do Labiryntu (…)”.
Jak widać, nawet wiersze o tematyce miłosnej, w których podmiot liryczny zwraca się do osoby darzonej uczuciem, nie zawsze nawiązują pisownią zaimków adresata do wyznania kocham Cię, które współcześnie zapisalibyśmy chyba wyłącznie przy użyciu wielkiej litery zaimka.