Przyznam, że nie zetknęłam się z tym wyrazem, ale szybka kwerenda internetowa potwierdziła ok. 100 użyć. Nie jest to wiele, więc można sądzić, że komfortujący dopiero wchodzi do języka. Czy w nim zostanie – trudno przewidzieć.
Z analizy tekstów, w których komfortujący się pojawił, wynika, że ma on dość rozmyte znaczenie. Jego angielski pierwowzór (bo komfortujący jest niewątpliwie zapożyczeniem) comforting na język polski tłumaczy się jako ‘dodający otuchy, krzepiący, dający nadzieję’ (słownik Oxford Learner’s Dictionaries https://www.oxfordlearnersdictionaries.com/definition/english/comforting tak go definiuje: ‘making you feel calmer and less worried or unhappy’, czyli ‘powodujący, że czujesz się spokojniejszy i mniej zaniepokojony bądź nieszczęśliwy’). Gdyby w polskich tekstach komfortujący miał takie właśnie znaczenie, to można by go uznać za zapożyczenie wypełniające lukę w słownictwie. Tak się dzieje jednak tylko w nielicznych wypadkach (por. światopogląd komfortujący psychicznie – choć i tu polemizowałabym, czy jest to dokładny odpowiednik angielskiego comforting) – na ogół komfortującemu przypisuje się znaczenie ‘taki, który powoduje komfort’ (…masz ochotę zjeść coś pożywnego, komfortującego…, komfortujący, blikoskórny [sic!] – o perfumach, komfortujący wpływ melisy, …nocny wypoczynek jest szczególnie ożywiający i komfortujący…). Aby uznać takie użycie za uzasadnione, musielibyśmy przyjąć, że istnieje czasownik komfortować, bo przecież forma zakończona na -ący to imiesłów (czyli forma czasownika).
Jak już wspomniałam, trudno przewidzieć, jak się potoczą losy komfortującego w polszczyźnie. Może okazać się efemerydą, może się zakorzenić w języku – w obu znaczeniach lub w jednym z nich.