Nie ma reguły, która by określała, czy w nazwisku zakończonym na -el występuje e ruchome (inaczej mówiąc: czy należy zachować e, czy też trzeba je pominąć). Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego (Warszawa, 1999, s. 1687) w haśle problemowym „Nazwiska” (opracowanym przez D. Zdunkiewicz-Jedynak) informuje: „W nazwiskach Polaków o postaci nietożsamej z rzeczownikiem pospolitym najczęściej w przypadkach zależnych zachowuje się e, np. Lewel – D. Lewela, Korbel – D. Korbela”. Zwracam uwagę na słowo najczęściej, które sprawia, że powyższego opisu nie możemy uznać za regułę. I rzeczywiście, praktyka językowa jest dwojaka – niektóre nazwiska gubią e (Wencel – Wencla, Gintel – Gintla), a w innych samogłoska pozostaje (Apostel – Apostela). Najczęściej decyduje o tym tradycja – warto więc przeprowadzić małe śledztwo i sprawdzić, jak sami użytkownicy odmieniają swoje nazwisko (oby się tylko nie okazało, że pozostawiają je całkiem nieodmienne!). Gdybym nie mogła ustalić od samych zainteresowanych formy ich nazwiska, powiedziałabym: Krężlów (i podobnie: pana Krężla, z państwem Krężlami itd.).