Na tak dramatycznie postawione pytanie trudno odpowiadać. Myślę, że prezentowanie zjawiska w takich kategoriach, w tak jednoznacznie pesymistyczny sposób, nie może przyczynić się do poprawy sytuacji. To prawda, mnożą się w polszczyźnie zarówno słowa wulgarne i agresywne, jak wątpliwej wartości zapożyczenia. To prawda, coraz mniej odwoływania się do autorytetów, mniej powszechnie uznawanych wzorców. Prawda też, że często nie chodzi nam w mówieniu o dobre porozumienie, ale o szybkie i ekonomicznie wymierne efekty. Ale…
Rzeczywistość zmienia się błyskawicznie. Tak samo – środki komunikowania się. Biedny język musi za tym wszystkim nadążać, opisywać wszystko, dostosowywać się… A w dziedzinach humanistycznych przemiany także często związane są z technicyzującymi nasze myślenie przemianami technologii. Gdzie szukać wzorców języka? Już nie w teatrze ani (zwłaszcza najnowszej) literaturze, zapewne nie w kinie i w komercyjnych rozgłośniach. Może jeszcze na uniwersytetach i w instytutach naukowych, może w poważnej publicystyce… I, oczywiście, w sobie – i tę polszczyznę, która nam bliska, upowszechniać. Metody administracyjne, cenzura językowa, restrykcje – nie pomogą. Prędzej pomoże tworzenie mody na mówienie poprawne i eleganckie. W swoim optymizmie czuję, że taka moda się pojawi.
Z pozdrowieniami