Wyraz kuriata w utworze Tadeusza Borowskiego trzeba chyba uznać za neologizm, budzący skojarzenia z furiatem, wariatem, z niecenzuralnym wyrazem ku…, a jednocześnie, przez końcówkę -a, z rzeczownikiem poeta. Może tu być także odwołanie do formy liczby mnogiej rosyjskiego куря́та (M. lp. курёнок ‘kurczę – pisklę kury domowej’; a więc ‘kurczęta’). Choć słowo zapisano małą literą, warto wziąć także pod uwagę fakty, że Kuriata funkcjonuje w polszczyźnie jako nazwisko. Jego pochodzenie jest ciekawe (por. Kazimierz Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, T1, A-K, Kraków 1999 r.), ponieważ wywodzi się od biblijnego Judasza z Kariotu lub z niemieckiej nazwy osobowej Karioth. Autor podaje kilkanaście wersji tego nazwiska, np.: Koriata, Kuriat, Kuriato, Kuriata itp. Nazwisko Kuriata nosiło kilkanaście lat temu w Polsce ponad 3300 osób. Nowych danych brak i pewnie ich z powodu RODO łatwo nie zdobędziemy.