Latynizacja pisma koreańskiego w prozie powieściowej
Wikipedia podaje, że transkrypcja McCune’a-Reischauera jest „najpopularniejszym na całym świecie sposobem latynizacji alfabetu koreańskiego w pracach naukowych”. W Encyklopedii PWN czy w Wikipedii, które są bliższe opracowaniom naukowym niż literatura piękna, te koreańskie nazwy i nazwiska pisze się „prościej”, bez liter ze znakiem brewis. Jak wobec tego ocenić stosowanie transkrypcji M.R. w polskim wydaniu tłumaczonej z koreańskiego powieści? Potraktować to jako zaletę czy wadę?
Encyklopedie PWN-u oraz Wikipedia są zapewne „bliższe opracowaniom naukowym niż literatura piękna”, lecz tak naprawdę są publikacjami popularyzatorskimi (popularnonaukowymi). Stosuje się w nich różne zasady latynizacji pisma koreańskiego – w zależności od typu nazwy. Na przykład w odniesieniu do nazw własnych osobowych stosuje się zwykle polską transkrypcję fonetyczną, np. Kim Ir Sen, Kim Dzongil, Kim Dzong Un. W transkrypcji McCune’a–Reischauera nazwy te przyjęłyby następującą formę: Kim Ilsŏng, Kim Chŏngil, Kim Chŏngŭn. Z kolei dla nazw geograficznych są dwa systemy latynizacji – system McCune’a–Reischauera w wersji z 1939 r. oraz system południowokoreański z 2000 r. (zmodyfikowany system Ministerstwa Edukacji Korei Południowej), np. Taedong-gang.
W prozie powieściowej bądź reporterskiej powinno się stosować te właśnie – najbardziej rozpowszechnione w polskim edytorstwie – sposoby latynizacji pisma koreańskiego.
