W czasie, gdy pisałem Słownik nazw własnych, znalazłem (nie pamiętam już gdzie) formę Bojki, nie zetknąłem się zaś z prawdopodobną i analogiczną Łemki. Obecnie dzięki Internetowi odnalezienie odpowiednich poświadczeń nie stanowi już problemu: „Łemki, Bojki, Lachy i Żydzi od kilku wieków zamieszkiwali ziemię galicyjską w okolicach Krosna, Leska i Gorlic, tworząc tam specyficzną kulturę […]” czytamy w Zielonych Brygadach. Piśmie Ekologów (http://www.zb.eco.pl/zb/55/recenzje.htm). Jak widzimy, forma Łemki jest nie tylko dopuszczalna, ale i używana. Jeśli jednak jest dużo rzadsza niż Łemkowie, wynika to z jej nacechowania potocznego. Ta uwaga dotyczy też pary Bojki – Bojkowie. Niestety nawet w tekstach internetowych nie występuje forma Bojkini, co nie znaczy, że nie jest używana. A że została utworzona poprawnie, toteż w razie potrzeby można jej użyć.