Drugie l nie zamienia się w k, tylko po prostu ginie, inaczej mówiąc – obca pisownia polszczy się przed polskim przyrostkiem. Wprawdzie proces taki nie jest obligatoryjny i można wskazać wyrazy pochodne, utworzone na gruncie języka polskiego od wyrazów przezeń zapożyczonych, a mimo to zachowujące obcą grafię (np. developerski), ale zdrobnienia mają przecież wyrażać sympatię i sygnalizować bliskość, a trudno mówić o bliskości, gdy używa się niepolskiej – a więc obcej – formy imienia. Poza tym podwójnego ll w formach Mirellka i Mirellcia i tak prawie nie sposób wymówić, sama wymowa więc skłania do zapisu Mirelka i Mirelcia.