Narracja razem z przytoczeniem wypowiedzi

Narracja razem z przytoczeniem wypowiedzi
11.02.2016
11.02.2016
J. Podracki w Słowniku interpunkcyjnym… (PWN, 1998, seria z krukiem, str. 20) wspomina o możliwości stosowania przecinka bezpośrednio po pytajniku, jednak wśród zamieszczonych tamże przykładów nie znalazłem takiego, który by rozwiał wątpliwości co do oceny takiego zapisu:
Wszedłem do pokoju, było ciemno, co robisz?, usłyszałem, rozejrzałem się.
Czy taka interpunkcja (choć z pewnością nie wzorcowa) jest akceptowalna?
Ogólna zasada mówi rzeczywiście, iż znak zapytania zastępuje znaki interpunkcyjne oddzielające. Tak więc gdy dochodzi do zbiegu znaków, pytajnik pozostawiamy, a kropkę, średnik i przecinek powinniśmy pominąć. Są jednak od tej zasady odstępstwa, o których m.in. wspomina w swoim słowniku J. Podracki.
Co się zaś tyczy przywołanego w pytaniu zdania: zapewne najlepiej byłoby zapisać je w konwencji narracji i dialogów, por.
Wszedłem do pokoju. Było ciemno.
– Co robisz? – Usłyszałem nagle czyjś głos i rozejrzałem się wokół.

Jeśli jednak za wszelką cenę chcemy zachować zwartość i dynamikę takiej narracji wraz z przytoczoną cudzą wypowiedzią, dobrze byłoby mimo wszystko wyróżnić cytowane słowa cudzysłowem, co czyni sprawę zbiegu pytajnika i przecinka nieistotną, por.
Wszedłem do pokoju, było ciemno, „Co robisz?”, usłyszałem, rozejrzałem się.
Adam Wolański
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego