Apostrof stosuje się do oddzielania tematów obcych wyrazów (pospolitych lub nazw własnych osobowych) kończących się niewymawianą głoską od rodzimych końcówek gramatycznych, np. studiował w college’u, powieść Rabelais’go, czytał Joyce’a. Znak ß jest ligaturą małych liter s i z pisma staroniemieckiego. Znak określa się po niemiecku jako Es-Zett lub scharfes S. Czytany jest jak polskie [s]. Grafem ß jest więc wymawiany, a zatem nie ma konieczności oddzielania go od polskich końcówek fleksyjnych znakiem apostrofu, por.

Niemiecki kanclerz przedsięwziął tymczasem kroki w sferze obsady stanowisk, mianując Bawarczyka Josepha Straußa na stanowisko ministra obrony.

Po powrocie urządził w Wiedniu laboratorium finansowane z środków prywatnych, w którym pracował wespół z technikami Eugenem Reißem i Siegmundem Straußem.

Jeśli w zestawie fontów, którym się posługujemy, jest znak ß, nie ma potrzeby – w wypadku nazwy własnej – transliterowania go do postaci: ss. Nie będzie to stało w sprzeczności z uchwałą ortograficzną Rady Języka Polskiego, która stwierdza: „Niemiecką literę ß w tekstach polskich oddaje się przez «ss». W uzasadnionych wypadkach można pozostać przy zapisie ß”. Zachowanie oryginalnej formy zapisu nazwiska należy uznać za taki właśnie uzasadniony wypadek.