Nazwisko świetnego zawodowego kolarza belgijskiego znalazło się w słownikach w latach 70., kiedy odnosił on wielkie sukcesy. Od początku zapisane tam zostało przez leksykografów w miejscowniku w postaci graficznej o Mercksie [wym. merksie], Prawdopodobnie wzięto pod uwagę uproszczoną wymowę zbitki głosek -ckx jako [ksie], a nie [kksie].Tymczasem – żeby być konsekwentnym – należało zrobić tak, jak sugeruje internauta (internutka?), tzn. postawić na formę o Merckksie (ck zostaje, a dopiero x przechodzi w ksie), gdyż forma o Mercksie sugeruje mianownikową postać nazwiska Mercx, a nie: Merckx. (por. chociażby nazwisko Nitribitt, o Nitribitcie; WSO, s. 29 i s. 767). Ponieważ od niedawna wolno już pisać w miejscowniku -xie, możliwa jest dzisiaj wariantywna postać graficzna VI przypadka o Merckxie, z której jednoznacznie wynika, że chodzi o jegomościa nazywającego się Merckx. Zachęcam leksykografów do tego, by w przyszłych wydaniach WSO (i wszędzie indziej) usankcjonowali oboczność o Mercksie a. o Merckksie, a. o Merckxie (także D.B. Mercksa a. Merckksa, a. Merckxa, C. Mercksowi a. Merckksowi, a. Merckxowi, N. Mercksem a. Merckksem, a. Merckxem).