No jest charakterystyczne raczej dla polszczyzny mówionej. Jego funkcje są różne (zob. np. Inny słownik języka polskiego PWN), często za pomocą no chcemy po prostu uwydatnić początek wypowiedzi. Dlatego w dialogach powieściowych i w zapisach żywej mowy no rzadko występuje po przecinku, dużo częściej po kropce. Średnik jest znakiem, bez którego większość z nas się doskonale obywa, znakiem – by tak rzec – wyższej kompetencji interpunkcyjnej. Dlatego trochę dziwnie wygląda potoczne no po średniku. Ale błędem nie jest.
A czy postawić przecinek po no? Nie po każdym no używamy przecinka, z pewnością nie po no emfatycznym, np. „Chodź no tu!”. Interpunkcja takiego no, o jakim mowa w pytaniu, jest chwiejna. Na Pani miejscu rozdzieliłbym przecinkiem no i ale. Z Korpusu Języka Polskiego PWN wynika, że tak czyni olbrzymia większość osób, których teksty są publikowane po polsku (choć nie sposób wykluczyć, że obecność przecinka w wielu wypadkach zawdzięczamy raczej korektorom niż autorom tekstów).