Notabene to słowo wywodzące się z łacińskiego wyrażenia nota bene ‘zauważ dobrze’. Jest używane po to, by odbiorca zwrócił szczególną uwagę na element zdania, który po nim następuje, np. Autorem książki o Chopinie jest francuski dziennikarz, notabene spokrewniony z rodziną kompozytora. Partykuła notabene jest mniej więcej tym samym co wyrażenie co ciekawe, czasami pełni te same funkcje co zresztą, co dobrze ilustruje fragment tekstu Janusza Tazbira z książki Silva rerum historicarum (Warszawa, 2002, za: www.nkjp.pl):

Stolica Królestwa Polskiego, której mieszkańców zresztą i Adam Mickiewicz nie darzył zbytnią sympatią, „ukazuje się jako miasto nieprawości, pustki duchowej, piekła ubogich na dole”, i to aż w trzech powieściach autorki Dewajtisa. Notabene jakież to szczęście, iż Rodziewiczówna nie dożyła ekranizacji utworu Między ustami a brzegiem pucharu, który nasi filmowcy zamienili w patriotyczne półporno.