O oboczność: nowa płyta Kayah i nowa płyta Kai
porada Kahah budzi moją wątpliwość. Według niej powinniśmy pisać np. nowa płyta Kayah zamiast nowa płyta Kai, co wygląda dziwnie. SWTiK zaleca jednoznacznie: „(…) Wymowa decyduje również o tym, że np. imię Sarah (…) ma formy Sary, Sarze (…)”. Analogicznie do Sarah odmieniamy Kayah.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik
24.09.2016
24.09.2016
Szanowni Państwo, porada Kahah budzi moją wątpliwość. Według niej powinniśmy pisać np. nowa płyta Kayah zamiast nowa płyta Kai, co wygląda dziwnie. SWTiK zaleca jednoznacznie: „(…) Wymowa decyduje również o tym, że np. imię Sarah (…) ma formy Sary, Sarze (…)”. Analogicznie do Sarah odmieniamy Kayah.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik
W najnowszym wydaniu Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. E. Polańskiego (Warszawa 2016) imiona żeńskie (lub pseudonimy artystyczne) zakończone na -ah potraktowane zostały jako nieodmienne; por. Hannah (np. Arendt, s. 208), Deborah (np. Kerr, s. 546), Oprah (np. Winfrey, s. 1225), Sarah (np. Bernhardt, s. 237; Vaughan, s. 1196; Kirsch, s. 552; Fuller, s. 421) czy Kayah (s. 544).
We wcześniejszych edycjach tego leksykonu (np. Warszawa 2006) różnie z tym bywało (np. raz przy haśle Sarah Kirsch imię odmieniano: Sarze Kirsch, s. 312, innym razem nie: Sarah Margaret Fuller – ndm, s. 204)…
Ciekawe, że osoby opracowujące w tym samym czasie Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego (Warszawa 2004, s. 65) odmienili imię Sarah przy nazwisku francuskiej aktorki Bernhardt (zmarła w 1923 r.): Występy (Sary) Bernhardt, a redaktorzy odpowiedzialni za Wielki słownik ortograficzny PWN – nie (Bernhardt: Sara Bernhardt ndm). Trudno się więc dziwić, że użytkownicy polszczyzny nie wiedzą dzisiaj, do czego się odwoływać.
Myślę, że w tej sytuacji najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji byłaby zgoda leksykografów na takie ustalenie normatywne, że imiona czy pseudonimy żeńskie zakończone w mianowniku na -ah typu Sarah, Oprah, Hannah, Deborah, Kayah mogą być nieodmieniane lub można je deklinować tak, jak gdyby w I przypadku brzmiały Sara, Opra, Hanna, Debora, Kaya (tzn. jakby nie miały na końcu -h): Sary, Sarze; Opry, Oprze; Hanny, Hannie; Debory, Deborze; Kai (tutaj w D. i C. -ya przechodzi w -i, gdyż stoi po samogłosce). Można by zatem mówić i pisać zarówno nowa płyta Kayah, jak i nowa płyta Kai.
We wcześniejszych edycjach tego leksykonu (np. Warszawa 2006) różnie z tym bywało (np. raz przy haśle Sarah Kirsch imię odmieniano: Sarze Kirsch, s. 312, innym razem nie: Sarah Margaret Fuller – ndm, s. 204)…
Ciekawe, że osoby opracowujące w tym samym czasie Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego (Warszawa 2004, s. 65) odmienili imię Sarah przy nazwisku francuskiej aktorki Bernhardt (zmarła w 1923 r.): Występy (Sary) Bernhardt, a redaktorzy odpowiedzialni za Wielki słownik ortograficzny PWN – nie (Bernhardt: Sara Bernhardt ndm). Trudno się więc dziwić, że użytkownicy polszczyzny nie wiedzą dzisiaj, do czego się odwoływać.
Myślę, że w tej sytuacji najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji byłaby zgoda leksykografów na takie ustalenie normatywne, że imiona czy pseudonimy żeńskie zakończone w mianowniku na -ah typu Sarah, Oprah, Hannah, Deborah, Kayah mogą być nieodmieniane lub można je deklinować tak, jak gdyby w I przypadku brzmiały Sara, Opra, Hanna, Debora, Kaya (tzn. jakby nie miały na końcu -h): Sary, Sarze; Opry, Oprze; Hanny, Hannie; Debory, Deborze; Kai (tutaj w D. i C. -ya przechodzi w -i, gdyż stoi po samogłosce). Można by zatem mówić i pisać zarówno nowa płyta Kayah, jak i nowa płyta Kai.
Maciej Malinowski, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
