Najczęściej spotyka się pisownię z łącznikiem (tybeto-birmański, tybeto-birmańskie), np.
Języki, mówione w Indochinach należą do czterech wielkich rodzin językowych: 1) rodziny tybeto-birmańskiej, 2) rodziny syjamsko-chińskiej, 3) rodziny austro-azjatyckiej, tzn. południowo-azjatyckiej, 4) rodzina malajo-polinezyjskiej; Języki tybeto-birmańskie to grupa ok. 330 języków używanych w regionie himalajskim, południowych Chinach i południowo-wschodniej Azji; Limbu to język tybeto-birmański używany przez lud Limbu w Nepalu, a także w Indiach i Bhutanie.
Niektórzy znawcy przedmiotu potraktują jednak pisownię tybeto-birmańskie jako redundantną i nieuzasadnioną (jednocześnie dywiz i spójka -o…). Z tego właśnie względu podważył kiedyś zasadność zapisu przymiotnika serbsko-chorwacki (z dywizem) prof. Witold Mańczak (vide „Poradnik Językowy” z 2007 r., z. 7), powołując się na niemiecką pisownię łączną serbokroatisch. Skoro jednak leksykografowie postawili na pisownię serbsko-chorwacki (vide Wielki słownik ortograficzny PWN pod redakcją E. Polańskiego, Warszawa 2017, s. 1047), per analogiam trzeba uznać za poprawny zapis z dywizem tybeto-birmański.