Odpowiedź wydaje się prosta – po cichu to wyrażenie przyimkowe z celownikiem, które jest pamiątką po niezłożonej odmianie przymiotników (por. archaiczne: wesół, rad, zdrów), tak jak po polsku, po prostu, po ciemku, pomału (dziś pisane razem) itp. Przysłówki na -o (np. boso, cicho, młodo, staro) to stare formy mianownika lub biernika liczby pojedynczej rodzaju nijakiego przymiotników (zakończenie -o to dawna końcówka, jak wiadr-o).
Natomiast nie można utworzyć wyrażenia od nieodmiennej części mowy, jaką jest przysłówek głośno. Nie obejdzie się tu bez dodatkowego komentarza, bowiem głośny jest przymiotnikiem utworzonym od rzeczownika głos, a cichy – pierwotnym przymiotnikiem (psł. *tichъ ‘cichy, spokojny, powolny’). Obecność cząstki po sugerować może błędnie, że powinny się tworzyć hipotetyczne przysłówkowe wyrażenia typu: *po szybku (skoro jest pomału), *po ciężku (skoro jest śląskie po le(k)ku), *po młodu, *po staru, *po taniu itp. Tymczasem nie ma tu żadnej regularności, choćby takiej, jaka panuje w tworzeniu struktur typu: po bohatersku, po polsku, po wiejsku itp. Byłoby to też nielogiczne, skoro możemy np. głośno mówić czy słuchać muzyki, tanio coś kupić, szybko iść itd. Nie da się więc (i nie ma po temu powodów) w ten sposób modernizować utrwalonego (w nielicznych pozostałościach) dziedzictwa językowej przeszłości.