Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego (Warszawa 2017, s. 888) zamieszcza wyłącznie pisownię policja. Również Uniwersalny słownik języka polskiego PWN pod red. S. Dubisza podaje hasło policja (‘organ państwowy zorganizowany w sposób wojskowy, powołany do ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego’; ‘funkcjonariusze tego organu’; pot. ‘budynek mieszczący urząd tego organu, posterunek policji, komenda policji’). Inaczej potraktowali sprawę dwadzieścia lat temu prawnicy i ustawodawcy, tworząc i zatwierdzając Ustawę z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (DzU 1990 nr 30 poz. 179). Niewątpliwie odwołano się w tym wypadku do zwyczaju przedwojennego, wojennego i powojennego zapisywania nazw instytucji zajmujących się ochroną porządku i bezpieczeństwa publicznego wielką literą (np. Policja Państwowa, Policja Plebiscytowa, Policja Górnego Śląska, Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa, Milicja Obywatelska). Tyle że owe dwu- lub więcejwyrazowe określenia były nazwami własnymi (ważnych) organów, więc należało je zapisywać wielkimi literami. Po transformacji ustrojowej zdecydowaliśmy się jednak wyłącznie na słowo Policja (bez żadnego przymiotnika) w odniesieniu do ‘instytucji państwowej zajmującej się ochroną porządku i bezpieczeństwa publicznego, podległej Ministerstwu Spraw Wewnętrznych RP’ i taki zapis (wielką literą) trafił do ustawodawstwa. To dlatego wiele osób, używając tego rzeczownika w tekstach naukowych, historycznych, współczesnych itp., zapisuje go wielką literą. I należy to chyba uznać za rzecz dopuszczalną, nie ma innego wyjścia. Dobrze by się stało, gdyby do następnych wydań WSO trafiły hasła Policja i policja i zostały wyposażone w odpowiednie definicje. Oczywiście, kiedy omawiany rzeczownik pojawia się w znaczeniu apelatywnym (‘jakakolwiek część tej instytucji’), śmiało należy go oddawać w druku małą literą (np. interwencja policji, patrol policji).