Z przyjemnością przytoczę za swoim słownikiem etymologicznym pochodzenie nazwy Polska. Historycznie nazwa Polska jest regularnym przymiotnikiem rodzaju żeńskiego utworzonym od rzeczownika pole. Dziesięć wieków temu na wielkich obszarach nad Wartą i Gopłem mieszkała ludność, której głównym zajęciem była uprawa roli. W przeciwieństwie do ziemi Wiślan i Mazowszan, krain lesistych, dominującym na tych terenach elementem krajobrazu były pola i dlatego ludność tu mieszkającą nazwano Polanami (podobnie jak tych mieszkających na Pomorzu – Pomorzanami, nad Wisłą – Wiślanami, nad Ślężą – Ślężanami). Nazwa krainy pól, łac. terra Poloniae, czyli ziemia Polska, w skrócie Polska stała się w XI w. nazwą całego państwa, które leżało w dorzeczu Odry i Wisły, a później sięgało aż po Dźwinę i Dniepr. Oficjalna, łac. nazwa brzmiała teraz Regnum Poloniae. Pamięć jednak o dawnej odrębności Polan od innych plemion lechickich nadal odnosiła się do kraju nad Wartą. Od XIV w. w celu uniknięcia wieloznaczności nazwy ziemię Polan nazywano najpierw Staropolską, a później Wielkopolską, a dla kontrastu – ziemie południowe Małopolską.