Podaję za Słownikiem etymologicznym języka polskiego W. Borysia (Kraków, 2005, s. 480): praszczur wywodzi się z prasłowiańskiego *praščurъ i, może, *praskurъ ‘prapradziad, daleki przodek, praprawnuk’. Element pra- wskazuje na związek z czymś odległym w dziejach, natomiast znaczenie drugiego elementu jest niepewne (być może jest tu jakieś powinowactwo z praindoeuropejskim *(s)keṷr- / *(s)kur- ‘teść’).