Najprościej utworzyć adiectivum od nazwiska Marcuse (Herbert Marcuse zmarł w 1979 roku był niemiecko-amerykańskim filozofem pochodzenia żydowskiego, ideologiem rewolty roku 1968) za pomocą przyrostka -ański. Powstaje wówczas forma marcuseański (jaki?) i Marcuseański (czyj?), poprawna słowotwórczo i łatwa w wymowie (por. nietzscheański i Nietzscheański od Nitzsche). Jest w użyciu, co potwierdza uzus: Spróbujemy też odpowiedzieć sobie na pytanie, na ile treść analizowanych dzieł może współcześnie pomóc w radykalnym interpretowaniu aktualności i co może nieść dziś ze sobą marcuseańskie rozumienie pojęcia rewolucji (z sylabusa przedmiotu Herbert Marcuse. Filozofia i rewolucja); Klasyczna tradycja niemiecka splata się tutaj z tym rodzajem wrażliwości społeczno-intelektualnej, który nie pozwala na eskapizm w stylu Husserla, choć jego myśl pozostaje jednym z bezpośrednich źródeł marcuseańskiej refleksji (Tomasz Rafał Wiśniewski, Herbert Marcuse, czyli nadzieja mimo wszystko).