Problemem jest oczywiście samogłoska e w zakończeniu nazwiska. Za jej ruchomością przemawiają dwa argumenty: 1) słoweński zwyczaj językowy (choć i Słoweńcy – jak zaobserwowałem na przykładzie tekstów internetowych – nie są w tym całkiem konsekwentni), a przede wszystkim 2) zwyczaj językowy polski, gdyż nazwisko to łatwo włączyć do wzorca odmiany takich nazwisk, jak np. Golec, Morawiec.
Często jednak w tekstach polskich pojawiają się formy z zachowanym e, co zapewne jest próbą obejścia problemu z wymową, niełatwo przecież wyartykułować wyraz Kranjca. Rzecz jednak nie jest aż tak skomplikowana, na jaką wygląda, gdyż nazwisko to najlepiej wymawiać [krańjec], z miękkim [ń], w związku z czym w przypadkach zależnych najdogodniej mówić [krańca], [krańcowi], [krańcem], [krańcu], a nie [kranjca]. Uwagi te prowadzą nas do konkluzji, że optymalne formy odmiany są następujące: Kranjca, Kranjcowi, Kranjcem, Kranjcu.