Szybka kwerenda w wyszukiwarce internetowej potwierdza, że podobnie jak Pan, jakaś część użytkowników stosuje fleksyjne odróżnienie rzeczowników męskich o charakterze abstrakcyjnym od identycznie brzmiących nazw osobowych. Tak jak odróżniamy geniusz, ideał ‘cechy’ od geniusza, ideała ‘osób’ (w pierwszym wypadku mamy dopełniacz: geniuszu, ideału, w drugim: geniusza, ideała), tak chcielibyśmy odróżniać nazwę support ‘zespół muzyczny’ od nazwy support ‘muzyk’: pierwsza z nich ma w dopełniaczu -u (supportu), a druga – niezgodnie (na razie?) z zapisem słownikowym – -a. Moim zdaniem używanie nazwy osobowej z końcówką -a jest całkiem naturalne i zgodne z systemem języka.
Wymowa [seport] jest zbliżona do oryginalnej wymowy angielskiej. W angielskim wyrazie support (‘wsparcie’) pierwszą samogłoską jest tzw. szwa (w alfabecie fonetycznym: |ǝ|), czyli samogłoska średnio centralna, trochę podobna do polskiego |e| ścieśnionego (w polszczyźnie ogólnej głoski tej nie ma). Tak więc bliższa oryginałowi jest wymowa [seport] niż stosowana w naszym języku [saport]. Zapewne gdy powstawał słownik, w którym znalazł Pan zapis realizacji fonetycznej tego zapożyczenia: [seport], było ono w tak niewielkim stopniu przyswojone przez polszczyznę, że wydawało się, iż utrwali się z wymową oryginalną. Jak się jednak okazało, zaczęliśmy je wymawiać inaczej niż Brytyjczycy czy Amerykanie – jako [saport], i taka też forma jest notowana (obok dawnej: [seport]) przez nowsze słowniki.