W. Boryś w  Słowniku etymologicznym języka polskiego (Wydawnictwo Literackie, Kraków, 2005) oraz K. Długosz-Kurczab w Wielkim słowniku etymologiczno-historycznym języka polskiego (PWN, Warszawa, 2008) jako źródło towaru podają języki wschodnie (prawdopodobnie tureckie), w których istniały (istnieją do dziś?) podobnie brzmiące wyrazy mające wspólny element znaczeniowy 'coś, czym się handluje, coś, co stanowi czyjś majątek' (majątek, dar, drobne bydło). Te same orientalne słowa stały się podstawą utworzenia słów w językach wschodnich (por. turecki i tatarski tavariš) oznaczających współwłaściciela majątku, które zostały zapożyczone przez Słowian w innym odcieniu znaczeniowym – 'kompan, druh'.

Tak więc, co zaskakujące, towar i towarzysz wywodzą się ze wspólnego źródła. Dodam, że pożyczek tych nie rejestruje Słownik historyczno-etymologiczny turcyzmów w języku polskim S. Stachowskiego (Księgarnia Akademicka, Kraków 2014).