Podstawową jednostką układu edytorskiego utworu scenicznego jest kwestia dialogowa, w której skład wchodzi: nazwa osoby, didaskalia (objaśnienia dotyczące sposobu wystawienia utworu na scenie) i właściwa wypowiedź dialogowa. Teksty didaskaliów umieszczone wewnątrz kwestii dialogowej danej osoby rozpoczyna się małą literą, np.

EUGENIA (unosząc się) Pokaż!

Tekst didaskaliów składający się z kilku zdań rozdziela się kropkami. Po ostatnim zdaniu didaskaliów nie stawia się kropki, np.

STOMIL Później, później. (wypija łyk kawy z filiżanki, podstawionej tymczasem przez Edka. Patrzy na katafalk) Czy wreszcie ktoś usunie to pudło?

Didaskalia, które znajdują się na początku lub na końcu aktu bądź sceny, oraz wszystkie didaskalia umieszczone między kwestiami dialogowymi różnych osób składa się od nowego wiersza, rozpoczynając je wielką literą i kończąc kropką, np.

SONNENBRUCH Prawda! Jeszcze ten Hoppe. Dobrze, niech Antoni go poprosi.
Antoni wychodzi.
RUTH Kto to jest – Hoppe?

Wypowiedzi dialogowe składa się pismem prostym, a didaskalia – pismem pochyłym.

Jeśli przywołany w pytaniu fragment pochodzi z utworu scenicznego – a nie można mieć co do tego do końca pewności, ponieważ zawiera komentarze, które nie mają charakteru typowych didaskaliów – powinien przyjąć następującą formę:

NAUCZYCIEL Teraz przejdziemy do tematu lekcji.
Cisza w klasie.
UCZEŃ (śmiejąc się) A jaki jest temat lekcji?
NAUCZYCIEL (do ucznia) Czy odrobiłeś zadanie domowe?
Uczeń robi smutną minę.
UCZEŃ (szepcząc do siedzącego obok kolegi) Czy coś było zadane?