Napisała Pani, że [i] wydaje się Pani naturalne, a jednocześnie wymowę [łudi] scharakteryzowała Pani jako konfundującą. Z tego tylko jedno stwierdzenie może być prawdziwe, a nie wiem które. Mogę jednak powiedzieć, że chociaż grupa głosek [di] jest polszczyźnie obca, to w wyrazach nie w pełni przyswojonych – a do takich należy Woody z jego obcą pisownią – jest uzasadniona, stanowi sygnał obcości. W angielskim końcowa samogłoska w słowie Woody jest pośrednia między polskim [y] a [i], dokładnie się jej oddać w polszczyźnie nie da (i nie trzeba się o to starać), lepiej jednak zrobimy oddając ją samogłoską [i] niż [y]. Następny akapit wyjaśnia dlaczego.
W słownikach nie znalazłem słowa Woody z wymową, ale za wzór można przyjąć imię Henry. Otóż Słownik odmiany i wymowy nazwisk obcych Izabeli i Jerzego Bartmińskich podaje wymowę [henri], co zgodne jest z niniejszą poradą. Natomiast Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN doradza mówić [henry], ale [henriego] (w piśmie Henry'ego), co wydaje mi się niekonsekwencją. Powtórzę jednak – polszczyzna nie zna dźwięku występującego w wygłosie angielskich wyrazów Henry i Woody, w zasadzie więc zarówno mianownik [henri], [woodi], jak i [henry], [łudy] jest dopuszczalny. Dopiero w pozostałych przypadkach narzuca się wymowa [henriego], [łudiego] (a nie [henrego], [łudego]), co moim zdaniem powinno skłaniać do wymawiania także mianownika z końcowym [i].